تمنای نگاه

بی آنکه راه بر تو ببندد نگاه من
ای آشنا گریختی از من گریختی
چون سایه ای که پرتو ماه آفرینش
پیوند خود ز ظلمت شب ها گسیختی

این جا مزار گمشده ی بوسه های تست
وان دورتر خیال تو بنشسته بی گناه
من مانده ام هنوز در این دشت بیکران
تا از چراغ چشم تو گیرم سراغ راه

دیدی نو به زندگی

زندگی را می توان در آ ب دید

میتوان تصویری ازآن کشید

میتوان با بلبلان همراه شد

رنگ گل را در دل پروانه دید

میتوان از زندگی پندی گرفت

میتوان آ زادگی را دوست داشت

زندگی را میتوا ن قبل از بهار

همچنان آب روان جاری کرد

میتوان زیر نگاه آ فتاب

زندگی را چون محبت گرم کرد

زندگی را میتوان با یک نگاه

دردل مردم همیشه جا گذاشت

میتوان از زندگی شعری نوشت

نقش زیبایی از آن در دست داشت

زندگی را میتوان همچون قلم

در دل دستان یک نقاش کشی

پاسخی به نظر یک بی نام و نشان

سلام به همه دوستان
از عنوانی که برای این نوشته انتخاب کردم پوزش می خوام
ولی این پاسخی است به شخص بی نام و نشانی که اظهار نظر می کند بدون اینکه خود را معرفی کند.

سفر برایم هیچ چیزبه جز دلتنگی ندارد. اما زندگی به من آموخت......... برای بهتر دیدن عظمت و شکوه هر چیز، باید قدری از آن دور شد.

حقیقت

آنگاه که زندگی همچون ترانه ای جاری می گردد شاد بودن آسان است اما ارزش انسان زمانی آشکار می گردد که در شرایط آشفته نیز لبخند به لب دارد

سلامی به یاد گذشته

هر چی آرزوی خوبه مال تو
هر چی که خاطره داریم مال من
اون روزای به یاد موندنی مال تو
این شب های بی قراری مال من
منم و حسرت با تو وا شدن
تویی و بدون من رها شدن
آخر غربت دنیاست مگه نه؟
اول دو راهی آشنا شدن
تو نگاه آخر تو آسمون خونه نشین بود
دل تو شکسته بودند
همه ی قصه همین بود
میتونستم با تو باشم مثل سایه مثل رویا
اما بیدارم و مثل تو
تنهای تنها

چند دیدگاه ..........

اسپانیایی ها میگن : "عشق ساکت است اما اگر حرف بزند از هر صدایی بلندتر است
ایتالیایی ها میگن: "عشق یعنی ترس از دست دادن تو !"
ایرانی ها میگن : "عشق سوء تفاهمی است بین دو انسان که با یک ببخشید تمام میش

اندر حکایت عشق

یک سنگ کافیست برای شکستن یک شیشه .یک جمله کافیست برای شکستن یک قلب.یک ثانیه کافیست برای عاشق شدن ویک دوست مثل تو کافیست برای تمام زندگی...


عشق با روح شقایق زیباست
عشق با حسرت عاشق زیباست
عشق با نبض دقایق زیباست
عشق با حسرت دیدار تو بودن زیباست


به کوه گفتم عشق چیست¿ لرزید.به ابر گفتم عشق چیست¿بارید.به باد گفتم عشق چیست¿وزید.به پروانه گفتم عشق چیست¿نالید. به گل گفتم عشق چیست¿پرپر شد.وبه انسان گفتم عشق چیست¿اشک از دیدگانش جاری شد وگفت¿دیوانگیست!!!


زیبایی عشق به سکوت است نه به فریاد
زیبایی عشق به تحمل است نه خرد شدن و فروریختن
عشق خیالی است که اگر به واقعیت بپیوند تمام شیرینی اش را از دست می دهد...


عشق اقیانوس وسیعی است که دو ساحل را به یکدیگر پیوند می دهد
زندگی بدون عشق بی معنی است و خوبی بدون عشق غیر ممکن...


عشق ساکت است اما اگر حرف بزند از هر صدایی بلند تر خواهد بود.
عشق آن است که همه خواسته ها را برای او آرزو کنی...


عشق حدیثی است که با یک نگاه شروع می شود.بایک لبخند شکوفه می زند.با یک بوسه اوج می گیرد و باریختن اشکی به پایان می رسد...

گلبرگ یاس

بر تن خورشید می پیچد به ناز
چادر نیلوفری رنگ غروب
تک درختی خشک در پهنای دشت
تشنه می ماند در این تنگ غروب
از کبود آسمان های روشنی
می گریزد جانب آفاق دور
در افق بر لاله سرخ شفق
می چکد از ابرها باران نور
می گشاید دود شب آغوش خویش
زندگی را تنگ می گیرد به بر
باد وحشی می دود در کوچه ها
تیرگی سر می شکد از بام و در
شهر می خوابد به لالای سکوت
اختران نجوا کنان بر بام شب
نرم نرمک باده مهتاب را
ماه می ریزد درون جام شب
نیمه شب ابری به پهنای سپهر
می رسد از راه و می تازد به ماه
جغد می خندد به روی کاج پیر
شاعری می ماند و شامی سیاه
دردل تاریک این شب های سرد
ای امید نا امیدی های من
برق چشمان تو همچون آفتاب
می درخشد بر رخ فردای من

سخنی از اعماق دل

من به هر خانه دلی دارم تنگ.......همچو " توکا " به قفس..... که تو را میخواند! با توام ای سهراب ای به پاکی چون آب یادته گقتی بهم تا شقایق زنده ست زندگی باید کرد؟ نیستی سهراب ببینی که شقایق هم مرد دیگه با چی کسی رو دل خوش کرد؟:( یادته گقتی بهم آمدی سراغِ من نرم واهسته بیا که مبادا ترکیبرداره چینی نازکِ تنهاییه تو آمدم اهسته نرم تر از یک پره قو خسته از دوریه راه خسته و چشم به راه یادته گقتی بهم عاشقی یعنی دچار؟ فکر کنم شدم دچار! تو خودت گفت چه تنهاست ماهی اگه دچار دریا باشه اره تنها باشه . یار غمها باشه یادته میگفتی گه گاهی قفسی میسازم میفروشم به شما که به اواز شقایق که در ان زندانیست دل تنهاییتان تازه شود! دیگه حتی اون شقایق که اسیرِ قفس سهراب صاحبِ یک نفسه نیست که تازگی بده این دل تنهایی من پس کجاست اون قفس شقایقت؟ منو با خودت ببر به قایقت راست میگفتی کاش مردم دانه های دلشان پیدا بود :-( اره کاش دلشون شیدا بود من به دنبالِ یه چیز بهترینم سهراب تو خودت گقتی بهم بهترین چیز رسیدن به نگاهیست که از حادثهِ عشق تر است

دل شکسته

درشهرعشق قدم میزدم گذرم افتادبه قبرستان عاشقان خیلی تعجب کردم تاچشم کارمی کردقبربودپیش خودم گفتم یعنی این قدرقلب شکسته وجودداره؟یکدفعه متوجه قلبی شدم که تازه خاک شده بودجلورفتم برگهای روی قبرراکنارزدم که براش دعاکنم وای چی میدیدم باورم نمیشه اون قلبه همون کسیه که چندی پیش دله منو شکسته بود

خلقت

یکی بود، هیچ کی نبود. یکی بود با یه دنیا تنهایی اما در عوض یه عالمه رنگ جادویی داشت. رنگ‌های تیره و روشن، رنگ‌های سرد و گرم که توی جعبه رنگ افتاده بودن. اون یکی از این همه سردی و تاریکی بیزار شده بود. فکر کرد اگه با این رنگای جادویی، جادو کنه و یه عالمه قشنگی‏ نقاشی کنه شاید دیگه ... جعبه رنگ رو برداشت و رنگ‌ها رو بیرون ریخت. اول باید برای این همه تاریکی یه کاری می‌کرد. زرد رو برداشت و یه دایره زیبا و نورانی کشید و گذاشت بالای صفحه. حالا همه جا روشن شده بود اما چیزی برای دیدن وجود نداشت: اون «یکی» باید جادو می‌کرد و قشنگی‏ای برای بزرگ و کوچیک درست می‌کرد که زیر این همه نور دیده بشن و بدرخشن... اون وقت آبی رو برداشت و ریخت رو صفحه روزگار... یه دفعه صدای موج‌هایی که روی هم سوار می‌شدن، سکوت صحنه رو شکست. این صدا، صدای دریا بود، صدای آبی آب...
کجاست این رنگ قهوه‌ای که قراره کوه بشه؟ قهو‏ه‏ای رو پیدا کرد و کوه‏ها روی صفحه نشستن. اون وقت یه چشمه آبی کشید که از بالای همین قهوه‌ای‌های سنگی پایین می‌ریخت و با دریا نفس نفس می‌زد. سبز رو که برداشت، درخت‌ها قد کشیدن، صفحه پرشد از سبزه‌های تازه... نوبت گل‌ها رسید، نوبت ماه و ستاره، نوبت ابر و بارون و برف، نوبت فصل‌ها رسید... اما اون «یکی» هنوز تنها بود!
فکر کرد این صفحه به یه جادوی بزرگ نیاز داره. همه رنگ‌های جعبه جادو رو روی هم پاشید. می‌خواست چیزی بسازه که هفت رنگ باشه. ساخت؛ یه جادوی جدید که دست و پا داشت اما حرکت نمی‌کرد. چشم داشت اما نمی‌دید. لب داشت اما حرف نمی‌زد، نمی‌خندید... اون «یکی» یه قطره از عصاره روح خودش رو اشک کرد. روی جادو ریخت... قلب جادو تپید! تکان خورد. جادو خندید. گریه کرد، دوید و قول داد تا همیشه برای «یکی» باشد.
جادو بیدار بود، خوابید، کارکرد، عاشق شد، دروغ گفت، ظلم کرد، کُشت، با تبر به جان درخت‌ها افتاد، روی سبزه‌ها راه‌های خشن سنگی کشید. دیگرنخندید و هی آجرهای سیاه درست کرد...
یکی بود، یکی نبود... اون «یکی» هنوز تنهای تنها بود! تنهای تنها موند

سکوت

آسمان مکثی کرد.
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن‌ها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:

"نرسیده به درخت،
کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
می‌روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ، سر به در می‌آرد،
پس به سمت گل تنهایی می‌پیچی،
دو قدم مانده به گل،
پای فواره جاوید اساطیر زمین می‌مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می‌گیرد.
در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
کودکی می‌بینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور
و از او می‌پرسی
خانه دوست کجاست."
خانه دوست کجاست

تنهائی

سعی کن همیشه تنها باشی
چون تنها به دنیا آمده ایی و تنها می میری
بگذار عظمت عشق را هیچ گاه درک نکنی
چون آنقدر عظیم است که تو را در خود غرق می کند
اما اگر عاشق شدی تنها یک نفر را دوست بدار
بخند ، گریه کن و قدم بردار تنها برای یک نفر
و بگذار عشقی داتشته باشی پاک و آسمانی

زندگی

دنبال کسی نرو که بتونی با اون زندگی کنی !
دنبال کسی برو که نتونی بدون او زندگی کنی !

فرصت ها

زندگی ساعت تفریح نیست ، باید به هوش بود که جغد شوم بر خانه ات ننشیند . زندگی همیشه پرواز نیست ، گاه باید قفس را تحمل کرد ، قفسی خالی از عشق ، زندگی شاید مانند پژمردن یک گل باشد دیروز متولد شدیم ، امروز زنده ایم . فردا پژمرده می شویم